Rozdział 33 : Ian Raidver

   Czuł jak chłodne powietrze uderza go w twarz, jak jego łapy odbijają się od popękanej, suchej ziemi, widział kłęby pary, które wydobywały się z jego pyska przy każdym z wydechów i słyszał każdy najcichszy dźwięk, jakim matka natura obdarzyła przyrodę. Jednak to wszystko zdawało się być nieustannie zagłuszane przez jego własne myśli. Jak mógł do tego dopuścić? Jak mógł pozwolić, żeby pełnia go zaskoczyła? Mało brakowało, a przemieniłby się na Grimmauld Place. Odkąd uciekli z Nurmengardu spędził pół dnia na zebraniu Zakonu, a drugie pół przy łóżku Tonks, która straciła przytomność zaraz po deportowaniu się przed Kwaterę Główną. Myśl o pełni nawet nie przeszła mu przez głowę. 
   Teraz, biegnąc na spotkanie szeregów armii podziemia wilkołaków, zaczął się zastanawiać, czy to aby nie za wcześnie na przemianę. Doszedł jednak do wniosku, że natura rządzi się swoimi prawami. 
- Spóźniłeś się - warknął Greyback kiedy ten dotarł wreszcie na miejsce. Remus zignorował go i zaczął wodzić wzrokiem po zgromadzonych. Zauważył, że liczba wilkołaków zmniejszyła się przynajmniej o połowę. 
- A gdzie reszta? - odważył się spytać.
- Zakładam, że słyszałeś już co się wydarzyło. Zapewniam cię, że gniew Czarnego Pana czasami nie zna granic. Tym razem padło na nas - wyjaśnił z dziwnym spokojem Fenrir.
- Zakon dużo zyskał na błędzie śmierciożerców. Teraz musimy być ostrożniejsi - odparł Remus.
- Podziwiam cię Lupin - zaśmiał się Greyback. - Tak się składa, że twoja różowa przyjaciółeczka powiedziała nam co nieco o tobie. Po czyjej ty stronie stoisz, co? - spytał podchodząc bliżej Remusa. Wszystkie ślepia zwróciły się teraz w ich stronę, a uszy łapczywie wyłapywały każde słowo.
- Sam sobie na to odpowiedz - odwarknął Lupin zanim zdążył ugryźć się w język.
- Więc tak chcesz się bawić? Dobrze, już ja cię nauczę jakie są reguły tej gry. Hirvio! - zawył Fenrir i po chwili pojawił się u jego boku wierny kompan. - Przyprowadź go - polecił tajemniczo, a Hirvio zniknął za jego plecami.
   Zapanowała cisza. Nikt nie odważył się choćby poruszyć. Lupin nie potrafił określić, ile to dokładnie trwało, ale wiedział, że finał będzie nieciekawy. W końcu ujrzał powracającego Hirvio. U jego boku kroczył wyjątkowo duży, zupełnie Remusowi nieznany, młody wilkołak.
- Hej Lupin! Poznaj nowego członka bandy. To Ian Raidver, moja niedoszła ofiara. Na jego wielkie szczęście okazał się być niezwykle cennym nabytkiem - oznajmił Greyback. 
- Przecież to jeszcze dzieciak - stwierdził Remus, choć postura młodego wilkołaka wywarła na nim niemałe wrażenie.
- Uważaj na słowa Lupin. To jest maszyna do zabijania i wiesz co? Masz dzisiaj farta. Będziesz miał okazję doświadczyć tego na własnej skórze - zaśmiał się Greyback, a pozostali mu zawtórowali. - Zabij! - warknął lodowatym tonem, a Ian niemalże natychmiast skoczył na Remusa, przygniatając go swym cielskiem do ziemi. Chcąc nie chcąc, Lunatyk musiał się bronić. Napiął wszystkie mięśnie i zepchnął z siebie Iana, jednak nie uwolnił się od niego na długo. 
   Przez chwilę krążyli po kole, bacznie obserwując każdy ruch przeciwnika. Nagle Raidver zrobił gwałtowny krok do przodu i zatopił ostre jak brzytwa kły w karku Remusa. Ten zawył żałośnie i od razu spróbował wyrwać się z jego szczęk. Pierwsza próba spełzła na niczym, ale za drugim razem Lunatyk uderzył go łapą w pysk, co zdezorientowało go na tyle długo, by Remus mógł się uwolnić. Zanów zaczęli krążyć i z każdą chwilą uczyli się coraz więcej o przeciwniku. 
   Remus czuł jak po karku spływa mu gęsta, gorąca posoka, wydobywająca się ze świeżo zadanych ran. Wszystko paliło go żywym ogniem, a ból przytępiał mu umysł, jednak nie spuszczał Iana z oczu, a gdy ten ponownie zaatakował, Remus zrobił zwinny unik. Ten gest tylko rozwścieczył młodego wilkołaka. Tym razem zaatakował Lupina znacznie szybciej, raniąc jego ciało swymi grubymi pazurami. 
- Wystarczy! - rozległ się donośny głos przywódcy. Ian szybko odsunął się od na wpół przytomnego Remusa i zwrócił łeb w stronę Greybacka. - Przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Przydasz nam się jeszcze Lupin. Mam dla ciebie zadanie, od którego bardzo dużo zależy. Masz sprawić, by Ian stał się członkiem Zakonu. Nadwyrężyłeś moje zaufanie i teraz musisz ponieść konsekwencje. W piątek o północy masz się stawić w Hogsmeade, masz być sam. Ian będzie tam na ciebie czekał. I pamiętaj, jeśli się nie stawisz, zadbam by twoja śmierć była długa i bolesna - zakończył Fenrir i spojrzał wyczekująco na Remusa.
- Zjawię się - zdołał tylko odpowiedzieć po czym zawył cicho i osunął się na ziemię. 

~~*~~

   - Więc jednak niczego się nie nauczyłaś - usłyszała jego zimny, syczący głos. - Daliśmy ci szansę, a ty z niej nie skorzystałaś. Wybrałaś stronę przegranych, a nas uczyniłaś swoimi wrogami - z każdym jego słowem coraz więcej nieprzyjemnych dreszczy przebiegało po ciele dziewczyny. Chciała coś powiedzieć, ruszyć się, ale ciało odmówiło jej posłuszeństwa. Nagle poczuła silny ból w dolnej części ciała, który spowodował, że obudziła się. Niemal natychmiast przymrużyła oczy, ponieważ poraziło ją dzienne światło, wpadające przez odsłonięte okno. Co dziwne ból, zamiast zniknąć, tylko przybrał na sile.
- Spokojnie, wiem, że to boli, ale niestety nagle w całym Mungu nie mam miejsca, a medycznych eliksirów nie pozwalają wynosić poza teren szpitala, nawet uzdrowicielom! - do uszu dziewczyny dobiegł dziwnie znajomy, kobiecy głos. Uchyliła szerzej powieki, a gdy oczy przyzwyczaiły się do jasności, ujrzała przed sobą wysoką, szczupłą kobietę w średnim wieku, której czarne włosy przeplatały już pasma siwizny. Jej twarz także wydała się jej znajoma. Dopiero po dłuższej chwili dziewczyna uświadomiła sobie, że to Miriam Jones, matka Hestii. Była uzdrowicielką i ostatnio rzadko widywało się ją poza św.Mungiem. Tonks już chciała coś powiedzieć, gdy jej twarz ponownie wykrzywił grymas bólu.
- Nie ruszaj nogami, bo będzie jeszcze gorzej kochanie - upomniała ją delikatnie pani Jones.
- Aż tak źle to wygląda? - wychrypiała Dora.
- Miałaś dużo szczęścia. Ten kamień dosłownie zmiażdżył ci całą dolną część ciała. Nie było kości, która by nie była złamana. Teraz staram się ci je posklejać, więc musisz wytrzymać - wyjaśniła kobieta po czym ponownie uniosła różdżkę. Tonks usłyszała pare dziwnych dźwięków, poczuła kilka silnych fal bólu po czym wszystko ustało.
- To by było na tyle z mojej strony, zrobiłam co się dało, jednak przez pierwsze kilka dni na pewno będzie ci ciężko chodzić - tu zrobiła krótką pauzę, po czym dodała - Jak to jest, że za każdym razem, gdy chcecie z Hestią komuś pomóc, to wszystkie nieszczęścia spadają na was?
- Zaraz, jak to na WAS? Przecież teraz Hestia.. - zaczęła Tonks ale wyraz twarzy pani Jones sprawił, że zaczęła nabierać wątpliwości. - Czy coś się stało? - spytała zaniepokojona. Miriam otworzyła usta, by jej odpowiedzieć, ale w tym momencie rozległo się pukanie i do sypialni wkroczył Syriusz.
- Nie przeszkadzam? - spytał niepewnie.
- Nie, ja już skończyłam i właśnie wychodzę. Pamiętaj, że teraz musisz przede wszystkim odpocząć - ostatnie zdanie skierowała do Tonks, po czym pożegnała się i opuściła Grimmauld Place. Dora żałowała, że nie ma przy sobie różdżki, jednak to nie przeszkodziło jej obrzucić kuzyna różnymi, barwnymi wyzwiskami.

~~*~~

   Tak więc powróciłam. Przepraszam Was, że nie było mnie tak długo, ale musicie mnie zrozumieć, po prostu nie byłam w stanie. Ale teraz znów mam wenę i mam nadzieję, że już mnie nie opuści. Co do rozdziału to muszę przyznać, że nawet mi się podoba, choć mógłby być nieco dłuższy (Myślę, że to przez tę przerwę. Postaram się to w następnej notce poprawić). Specjalnie zrobiłam tak, by Syriusz przerwał ich rozmowę. Za dużo to się wyjaśnić od razu nie może przecież :)
  Notkę dedykuję Kosi, która pobudziła moją wyobraźnię oraz Ginger vel. xxx, której komentarze motywują mnie do tworzenia barwniejszych opisów ;)